Warme kerstmis

Iets te laat wegens allures van ons kodakskes, maar toch nog aan iedereen een heerlijke kerstperiode en een warm 2009! Wij zijn allesinds al goed begonnen hier :)

Kleine update: we zijn maar 1 dagje in Paraguay gebleven, ondertussen al 4000 km, 2 walvissen en enkele kolonies zeeleeuwen en -olifanten verder, de jozef is percies gefixt, nu in Esquel, een alpendorpje in Argentinië :) en vanaf nu enkel maar meer Zuidelijker (wat hier dus kouder en kouder betekent!), op naar de gletsjers, op naar Judith haar mama die we binnenkort in Chili oppikken en op naar het Zuidelijkste stadje ter wereld! Wij hebben er al zin in!

Zoen Zoen en veel Zon ook want het schijnt nogal koud te zijn daar

Paraguay?

Uhu, Paraguay! Daar zitten we nu, hopelijk voor de laatste keer te wachten tot de auto is vermaakt (want hier in Paraguay crossen er veel meer keverkes rond, dus hier zouden ze er veel meer van kennen, op hoop van zegen...) , zodat we hier straks in plaats van schokkend en duwend (zoals gisteren) gewoon vlot rijdend de grens over kunnen steken, met al vast een heleboek wisselstukken in de koffer voor als er weer iets fout gaat ( en die kans bestaat wel degelijk :) )
Maar geen nood, dat gaf ons weer even tijd om foto's op te laden, hup heej!
Check dus snel weer www.picasaweb.google.com/saidja.gielen (ook bij Uruguay zijn er nog bij gekomen) en laat ons weten hoe jaloers je werd :)

Toedeloew! Ons gaan terug Argentinië toe!

PS: terug met 2 trouwens, want die afrikaner was toch ni so baie leuk ni, so ons het hem gedump :)

De politie, uw vriend!

O ja, zet je klaar, we hebben hier weer de geweldigste verhalen klaar voor jullie, de politie is onze vriend, en we hebben het geweten!

Herinner u het vorige bericht, onze Jozef had stevige buikkrampen, wij waren op zoek naar een mechanieker en als pauze hadden we even een fris cybercafé opgezocht, wel, hier het vervolg, u bezorgd door mijn bevallige assistente Judith (waarvoor dank!) :

"Geen mechanieker te vinden, dus na een aangename middagpauze wilden we een beetje verderop een plaatsje vinden aan de rivier om er ons tentje te zetten en te overleggen wat we zouden doen (dit in aangenaam gezelschap van de ondergaande zon). Dat zou – zo bleek snel – echter te vlotjes geweest zijn. Toen we bij onze auto aankwamen werden we als het ware van in de rug door vier agenten ‘omsingeld’. Of we konden meekomen naar het bureau (later bleek dat die mannen daar de hele tijd hadden gewacht op ons)?. De politiecontrole (op de baan) van de dag ervoor in gedachten (stroef begonnen, grappig geëindigd), mopperden we een beetje tegen elkaar dat ze toch begonnen overdrijven en dat dat machtsvertoon nergens voor nodig was. Saïdja spoorde mij aan toch beleefd te blijven. Na een hele tijd moesten we mee naar een apart bureautje waar we – onder toeziend oog van vier agenten en twee oversten – uitvoerig werden ondervraagd over onze voorbije dagen. Toen we eindelijk durfden vragen wat er eigenlijk aan de hand was (we vreesden dat onze ‘illegale’ oversteek over de grens mss de ronde had gedaan) bleek dat er die dag mensen waren overvallen 100km noordelijker en… dat wij perfect voldeden aan het profiel van de overvallers: twee jonge blonde dames (nu moet je weten dat wij hier gi-gan-tisch uit de toon vallen en dit dus wel heel bizar is). Resultaat: wij schieten allebei keihard in de lach. Dat verbetert er niet op wanneer een andere flik met een robotfoto binnenkomt die, volgens hen, sprekend op Saïdja lijkt. Als je het mij vraagt, behalve de krullen waren er geen gelijkenis. Dit was het zo wel voor ons, als we tot dan toe al min of meer hadden geprobeerd onze slappe lach binnen te houden was het hek nu wel van de dam (en volledig terecht, zo lijkt mij?). Dit maakte onze agenten enkel nog pister, maar veel viel er tegen ons niet meer te zeggen. In ieder geval, wij waren de eerste verdachten van een overval en moesten mee naar de ‘crime scene’ om geïdentificeerd te worden, weliswaar 100 km verder en niet naar de plaats waar wij wilden. Dit alles onder politie-escorte … in onze eigenste Jozef. Deze is ongeveer boemvol geladen en plots moesten wij plaats maken voor twee gewapende agenten. Wijzelf vonden dat nogal komisch en namen dan ook onze tijd om alle bagage op het dak te binden. Vooral de vrouwelijke flik dacht daar duidelijk anders over, had ze gemogen, ze had ons onmiddellijk neergeknald, afgeleid uit haar blikken. Allemaal mooi en wel, ware het niet dat onze Jozef nog steeds ziek was (en dat schokken was enkel erger met vier man) dus zo gingen wij – heel op het gemak – richting Virasoro. Toen we – eindelijk – toekwamen waren onze begeleiders nukkig – en ik druk het héél zacht uit – en hadden wij (‘je weet maar nooit’) al afgesproken wat we zouden doen moesten die onnozelaars ons werkelijk identificeren. Dat bleek nergens voor nodig (een nachtje in de Argentijnse cel zat er niet in) en na enkele uren waren wij weer op vrije voeten.Jammergenoeg moesten we wel noodgedwongen ons heerlijk slaapplekje aan de rivier inruilen voor een donkere plek in het stadspark, maar we klagen niet!

Ondertussen – drie dagen later – zijn we hier nog steeds (zondag , goed te begrijpen, wordt hier niet gewerkt, maar maandag was feestdag, dus ook niet – en ze zijn hier bijzonder goed in het vastleggen van feestdagen). Ondertussen is Jozef net gemaakt (de gebruikte benzine bleek vuil te zijn en onze auto kan dat niet aan) en vertrekken wij zo onmiddellijk richting watervallen. Zo zullen we daar hopelijk binnen de twee dagen aankomen, wat later dan gepland. Wij geloven er nog steeds in, jullie toch ook?"

die laatste 5 regels bleken echter niet te kloppen, ondertussen (en dat is al een dag of 10 en 5 mechaniekers later) heeft onze Jozef nog steeds last van ouderdomskwaaltjes en zijn we wederom aan het wachten tot de mechanieker van dienst de Jozef weer heeft gerepareerd (hopelijk deze maal voor wat langer dan 1 dag?!)

In die ondertussen zitten echter nog enkele kleine verhalen vervat, zoals:

- mechanieker nr zoveel zag ons probleem niet, maar tegen de tijd dat we wouden vertrekken begon het zo hard te gieten dat we in zijn garage tussen al de kapotte auto's mochten blijven slapen

- een derde bezoekje aan het warme Brasil, in de hoop dat ze ons daar konden helpen, dit bleek ijdele hoop te zijn, maar het bezorgde ons wel een heerlijke avond in een camping met zwembad, pingpong, pool... (wat echt fijn kan zijn na weken kamperen) en een bezoekje aan de Brasiliaanse kant van de watervallen

- aankomend in Iguacu presteert Jozef het om het bijna helemaal te begeven, dus Judith houdt 2 fluitende kerels tegen, die halen uit het niets een walkie-talkie boven en beginnen voor ons naar een mechanieker te vragen die nog open is (uhu, het was vrijdagavond...). Bleek die eerste gast het hoofd van de federale politie van Iguacu te zijn die wel erg met ons in zat. Gevolg: de walkie
-talkie wordt meermaals bovengehaald, er wordt vanalles geregeld, plots worden wij meegenomen naar een huis, worden er matrassen binnen gebracht, mogen wij onze spullen daar zetten, en beginnen ze het huis te doorzoeken naar rondslingerende revolvers... Blijkbaar een huis waar tijdelijke krachten slapen ofzo, die hebben allesinds plaats voor ons moeten maken die nacht :) Een uurtje later (na ons tijd te hebben gegeven ons wat op te frissen (wat zeer zeer welkom was)) kwamen ze ons weer ophalen, bleken we naar een ander huis te moeten want 1 van de tijdelijke agenten zn vriendinnetje kwam net die nacht, en namen ze ons mee uit drinken. Een beetje teleurgesteld dat we nit met hen wouden gaan feesten, brachten we ons dan toch terug en de volgende dag werden we naar een mechanieker begeleid die veel wist van oude auto's. Jammer genoeg was het zaterdag en zijn er dan geen wisselstukken te vinden, dus hebben we hier het weeekend doorgebracht, de Argentijnse kant van de watervallen gezien (waaw, waaaaw, WAAAAAAW! nog nooit (denk ik) zulk indrukwekkends natuurfenomeen gezien! Natuurlijk staat dat in alle boekjes als 1 van de punten die je MOET gezien hebben! Heerlijke dagen achter de rug!).

- Bij het bezoeken van de watervallen begon het water plots ook stevig uit de hemel te vallen => wij doorweekt en een lift gekregen terug naar ons hsotel van 2 Amerikanen die eigenlijk naar Brasilië terug moesten maar met graagte een ommetoertje voor ons maakten en ons zelf op bier trakteerden

- in iguacu een vrouw met kind en kerel leren kennen (verhaal volgt, het is totaal absurd) en om dat verhaal kort te maken: zij werd hier verliefd, hare lover komt morgen of vandaag ergens aan, bijgevolg zit haar Zuid-Afrikaanse vriend hier nog 3 weken alleen en omdat wij naar Ushuaia trekken en hij dat ook nog wel wilt zien gaat ie maar met ons mee.. uhu, we moeten hem eigenlijk 20 minuutjes geleden gaan ophalen, dat wordt spoeien :) , kben al heel benieuwd hoe dat gaat uitdraaien zo reizen met een vreemde erbij, we willen het allesinds een kans geven, maar als het ni meevalt, vliegt ie er jammer genoeg uit...

Dus, weer veel meegemaakt de laatste dagen, soms tot in het absurde toe, wij genieten er allesinds met de volle teugen van! Maar nu dus snel naar het station :)

Tot de volgende!

Sinterklaas kapoentje...

O ja, de sint kwam deze nacht in België, en uiteraard gingen wij er ook voor zorgen dat hij ook hier een pakje bij onze schoen zette, maar toen liepen de voorbije dagen niet helemaal zoals gepland...

een kleine terugblik:

-Uiteraard- 1 dagje te laat vertrokken bij Yolan, zodat we de stad toch 1 dag deftig konden bezoeken, tja, was dat even mislukt!

De dag zelf -uiteraard- te laat vertrokken en fout gereden (hoewel dat fout rijden best wel meeviel, het kon pakken erger, Buenos Aires is dan ook een drukke stad om uit te geraken...), dus des avonds een zijsteegje in gereden en op een heerlijk plekje gekampeerd

En toen begon het: de dag erna, we rijden heel de tijd langs de Uruguayaanse grens, en omdat we die toch o zo genakkelijk over hadden kunnen steken, ging dat toch ook geen probleem zijn om even terug te keren en de thermen daar te doen? De thermen hebben we gedaan, en die waren inderdaad heerlijk (en gratis by the way, samen met de camping die erbij hoorde), maar bij het terug de grens over te willen steken de volgende dag bleek het misschien toch de moeite niet te zijn geweest daarvor terug te keren naar Uruguay. We kregen namelijk te horen da wij zo vaak als we wilden naar Argentinië mochten, maar onze lieve Jozef niet mee mocht, dat het een sjanske was dat we hem vorige keer al over de grens hadden gekregen... Hadden we dat geweten waren we natuurlijk niet teruggekeerd.

Koppig (en naïef?) als we zijn bleven we volhouden en daa zitten totdat ze ons zouden over laten gaan, maar de douaniers hadden meer tijd, meer schaduw en vooral meer orders van bovenaf (hoewel ze ons allemaal wel sympathiek vonden en wel met ons wouden trouwen om de auto mee over de grens te krijgen), waardoor wij na een tijdje toch afdropen en noordelijker trokken naar de volgende grenspost. Hier wisten ze echter niets van die regel, dus lieten ze Jozef mooi met ons meegaan, dus stonden we plots terug in Brasil (hip hoj, meer stempels in ons belangrijkste boekje hier!), en een uurtje later ook weer in Argentinië, oefte!!! Dat belooft...

Aangezien we zoveel uren hadden verloren besloten we dan even flink door te rijden in het donker, maar daar besliste Jozef plots anders over, uhu, hij protesteert! Niks ervan denkt ie, ik rij geen 90 meer met jullie, vanaf nu alleen maar 80 en liefst nog 70 per uur, anders begin ik te schkken! Grapjas! Bijgevolg aan de kant van de weg geslapen, op de oprit van mensen, daarnet tot het volgende dorpje gereden en laten nakijken door een mechanieker, maar tevergeefs, hij vind niets en de Jozef blijft (geukkig zwel minder hard) protesteren.

Hierdoor hebben we besloten dat we ons beestje beter moeten verzorgen, hem meer rust en tijd meten gunnen, tis tenslotte al n oud bakje eh... We zouden toch graag hebben dat ie nog een tijdje meegaat, en liefst met ons!

Ziezo, nog maar enkele dagen weg en weer een hele ommekeer van de plannen, dat belooft, nog 600 km en we zijn bij de watervallen, misschien dan weer nen update en foto ( o ja, want er zijn er al weer duizend leuke hoor!)

Dikke zoenen daar en hasta la pasta!

3 dias cumpleaños

Hola todos!

Allereerst: merci voor de keiveel mailtjes, berichtjes, brieven en bellekes voor mn verjaardag, echt supertof! Kheb hier dan ook nen heerlijke verjaardag gehad,met ne volledigen plaatselijke asado, gegeven door Yolan zijn familie!

Uhu, ik ben hier bij mn broertje!! Hoe tof is da? Heeeeel tof! En wa nog toffer is, Yolan gaan een eindje met ons meereizen binnenkort! Ik zie er al naar uit! En wa ook nog heel tof is, is da we dus in Argentinië zitten! Woehoew! Eindelijk de grens over geraakt! Niet zonder enige moeite, we moesten de boot halen van 3u30 en na enige foutzetting van de wekker bleek dat we dus nog maar 15 minuten hadden om daar te geraken, vervolgens bleek de visakaart niet te werken en hadden we niet meer genoeg uruguayaanse pesos voor de overtocht.. Gelukkig hebben we dankzij een goede tip van t vriendje ook dollars mee die hier gelukkig regelmatig aanvaard worden, dus dat was ook in orde.
Op de boot op het achterdek geslapen, zodat we werden gewekt door een prachtige zonsopgang, met alleen water rondom ons (echt heerlijk! Jammer genoeg dachten we dat onze kodak beneden in de auto stak... Domme kiekens!), en dan de climax, in onze Jozef van de kade rijden, het is te zeggen, dat was het plan, ware het niet dat langs de overkant van de brug ze plots grote stopgebaren en een heleboel kabaal begonnen te maken. Blijkbaar waren we nog niet zo goed aangemeerd als we dachten en wou ik (enthousiast als ik was om naar Yolan te gaan die al aan de overkant stond te wuiven) dus iets te snel oversteken... Maar dus al bij al niet in het water gekletterd ( dat zou echt niet zo´n goeie mop zijn :) ) en hier ondertussen al meerdere pogingen gedaan buenos aires te bezoeken, verjaardag gevierd (en nog steeds aan het vieren,want vandaag verjaart Judith dus was de afspraak dat we beiden gewoon 3 dagen aan een stuk zouden vieren)

En vandaag voor de laatste keer de stad in, want morgen zijn we hier weg, jes! Twas fijn om hier bij Yolan zn (trouwens heel hartelijke, warme en open) familie te zijn, maar tis ook heerlijk weer te vertrekken met duizenden fijne vooruitzichten en gewoon weer met het tentje en de jozef op het gemak door Argentinië te bollen. Vanaf nu dus waarschijnlijkiets minder vaak internetcafés en dergelijke,maar ik probeer jullie zo goed en zo kwaad mogelijk op de hoogte te houden!

Dikke zoenen daar in het thuisfront, en doe maar nen dikke pull aan want khoor dat t daar koud is :) Toedeloew!

testritje

Joehoew!! Jaha! Dat zien jullie goed! Onze Jozef is geschilderd! En ni een beetje, maar zelfs helemaal, groen en blauw en geel en hij is prachtig!!! Zo mooi! Iedereen is er verliefd op en wij nog het meest!!


We hebben hem ondertussen ook al uitgetest door een ritje naar Punto del Diablo te maken, heerlijk was dat! Straks vertrekken we naar Colonia del Sacramento, aangezien onze papieren nog steeds niet in orde zijn (ja hoor, Uruguay is en blijft een ontwikkelingsland, dus een bureaucratie tot en met en een efficiëntie gelijk aan nul!), dus mn bezoekje naar de broer is wederom nog enkele dagen uitgesteld (echt kak!), + zijn we ons aangenaam plekje bij onze 3 geweldige gastvrouwen kwijt, dus nu wordt het nog even ronddolen en die dagen wachten wat aangenaam opvullen, wat ons even tijd gaf om weer wat foto´s op internet te zetten (uhu, zelfs bij brasil zijn er nog enkele bijgekomen, check www.picasaweb.google.com/saidja.gielen )

Voor de rest wou ik nog zoveel vertellen, maar Judith had het plots allemaal al allemaal mooi ingetypt, dus schaam ik me niet om gewoon even enkele stukjes uit Judith haar mail te pikken, want ze kan het toch zo goed vertellen allemaal:

"Uruguay is zo’n land waar niemand heen gaat… en dat maakt het echt heerlijk. De mensen zijn hier ongekend vriendelijk en heel gastvrij voor de enkele toeristen die hier passeren (er hangen hier dan ook reclamebordjes: una turista, una amiga!). Ondanks onze lichte weerzin voor het eticket ‘toerist’ kunnen we er op geen enkele manier aan ontsnappen: heel blond en heel blond maakt samen blijkbaar gigantisch blond. En toegegeven, het helpt ons soms (oké, oké, vaak). Zo kregen we hier al ongevraagde liften op moto’s naar huis, flessen wijn (eigenlijk medio y medio, voor de kenners), gratis feestjes, modellenwerk (niet aanvaard, voor alle duidelijkheid!) en miljoenen telefoonnummers. Dat neemt niet weg dat er dagen zijn waarop de starende blikken, het getoeter en het geroep een klein beetje mijn strot uitkomen."


"Na heel wat zoekwerk en gesjool hebben wij vorige week een prachtige kever gekocht, die wij onmiddellijk Jozef hebben gedoopt – in eer en glorie van onze allerbeminde maar verlaten Jozef-II-straat te Leuven. Ons beestje is nu 37 jaar oud en dat maakt dat wij de zuidelijke americas zullen (proberen) doorkruisen met een oldtimer. Dat hij oud is hebben we reeds geweten, sinds de sleutel afbrak in het slot toen we de wagen al een volle twee uur hadden (nu moeten we steeds langs de passagierszetel), sinds de lichten het begaven ergens in het donker, op 200km van Montevideo op een onverlichte baan, sinds er af en toe een stukje afbreekt,… Maar we zijn vast van plan hem goed te verzorgen."


"Nu, ookal hebben we ons bakje al meer dan een week, we zijn hier nog niet weg. ‘Onze’ notaris is druk bezig met de papieren, hopelijk zullen deze tegen volgende week allemaal in orde zijn. Deze aardige man leerden we kennen al liftend, toen we vorig weekend samen met onze gastvrouwen (die trouwens ook een blog bijhouden: http://www.uruguay.waarbenjij.nu/) een weekendje gingen fietsen in Punta del Este.


Drie herinneringen aan dat weekend: zeeleeuwen (!!!), machtige zonsondergang, zingen op de fietsen, en (oké, oké, dat zijn er vier) liften is hier – in tegenstelling tot wat iedereen ons wist te vertellen - poepsimpel, toch zeker in de gedaante van twee blonde meisjes en de mensen zijn heerlijk vriendelijk. Ook hebben we Obama hier uitgebreid gevierd – met veel te veel goedkope wijn en bier, een Zwitserse vriend en een behoorlijke kater de volgende dag."


"Gelukkig zijn – in tegenstelling tot de andere papieren van Jozef - de verzekeringspapieren wel al in orde waardoor we toch ook al wat met Jozef kunnen rondcrossen in Uruguay. Zo vertrokken we zaterdag dan – eindelijk! – richting oosten voor enkele dagjes ‘voorproef’. Balans van de trip: één kater, waardoor we veel te laat vertrokken zijn - als gevolg van acht kerels die ons maar al te graag mee namen naar een feestje -, 600 km langs prachtige wegen, één nacht in de tent met zicht op zee, twee nachten in Jozef, waarvan vooral de laatste slecht is bevallen (volledig verbrand toegeklapt in een kever slapen is niet zo’n goed idee), één platte batterij - nog voor we goed en wel Montevideo hadden verlaten-, één nieuwe vriend - José genaamd, minstens 70 jaar oud, tandloos en zwerver -, één nacht extra omdat de voorlichten van Jozef niet meer bleken te werken en de wegen niet verlicht worden ‘s nachts-, één kapot achterlicht ook, één gevonden walvis – jaja, je leest het goed: wij kwamen, op een prachtige wandeling langs verlaten stranden, een aangespoelde walvis tegen: gigantisch!!! -, één storm en daarna verstrengende hitte."


Uhu!!! Wij hebben een dode walvis gevonden op het strand! Woooooow! En stinken! Afij, ge ziet het, we hebben de Jozef direct stevig gedoopt, en het begint hier nog maar pas hoor! Hoe fijn Uruguay ook is, kheb het hier wel gezien, op naar Argentinië! Dat al die papieren maar snel in orde zijn!

Tchautchau! Que te pasa buen!

PS: Hoewel ons bezoekje naar Yolan weer is uitgesteld, en we van daaruit een tripje van een goeie 3000 km gaan maken en hem daarna weer een bezoekje brengen, weet ik niet of briefjes enzo nog gaan aankomen. Pakt van wel, maar voor de voorzichtigen onder jullie die heel graag willen dat ik post krijg, hier het volgende adres om naartoe te sturen, en dat voor januari:
Tine Wyns
tav Saïdja Gielen :) (ah ja)
Paul Michielslaan 59
8400 Oostende
België

Niet dat ik me daar dan zal bevinden, maar Judith haar mama komt ons begin januari een bezoekje brengen, dus ik vermoed/hoop dat ze wel aardig genoeg is om zulke dingen mee te brengen :)

La primavera de Amor

Ja hoor, het is hier lente! Zoals de vlindertjes van bloem tot bloem gingen in Rio gaan hier de Uruguayanen van meisje naar meisje en wij fladderen vrolijk tussen alles door, tot we zelf tot over onze oren verliefd werden op een pracht van een beestje! O ja, wat een schoonheid, wat een vormen, wat een kracht! Dus na enig geonderhandel over hoeveel kamelen of lama’s we moesten betalen, is ie eindelijk in ons bezit, dames en heren, ik stel u voor: Jozef, onze nieuwe kever!

(normaal moest de foto dus hier pas staan, maar mn blogkennis blijkt niet zover te reiken) (Maar dat blijkt nu plots toch te lukken)


Uhu, de plannen zijn plots een ieniewieniebeetjie veranderd, in plaats van met moto’s zullen we nu dus met een oldtimer de Andes oversteken :) Nu kunnen we tenminste lifters meenemen eh… Het is gewoon nog even wachten tot we deftig zijn ingeschreven, zodat we de grens over mogen. Ondertussen zijn we de auto aan het schilderen, liggen we op het strand (want voor als ik dat nog niet had vermeld: het is hier hittegolf, uhu, da betekent 35°!) en cruisen we al wat door Uruguay zelf met het tentje. En dan, over een kleine week, kunnen we hier eindelijk weg, begint onze trip eindelijk echt, op weg naar Buenos Aires, naar mn broertje, de Iguaçu cataratas, to Argentina, Chile and beyond! Vanaf dan misschien wa spannendere verhalen :)

Foto’s volgen hopelijk snel, er waren al wat mislukte pogingen (waarvan er 1 jammer genoeg desastreus afliep aangezien ik met mn lompe kop de camera heb laten liggen in het cybercafé…), maar we blijven ons best doen! Adios!

Hell's angel

Elleuw toelmond

even een berichtje, vooral omdat frank zo'n coole foto heeft gemaakt, en omdat die perfect past bij onze laatste dagen =>

we zijn hier tegen 100 per uur op zoek gegaan naar geschikte (en uiteraard superstoere) moto's voor onze viaje, waaraan geen gebrek hier in montevideo, het verzuipt hier van de moto's!

We hebben er dus al enkele op het oog, prijzen worden afgesproken, hier en daar afdingen en onderhandelen, trommelrem of niet? 4-tact? elektrische starter en kickstarter? cross of niet? duizend dingen waar je op moet letten, het wordt allemaal echt concreet plots

MAAR, daar kwamen die paperassen! wat een miserie, hoofdpijn verzekerd! in tegenstelling tot onze moto's, die wat moeilijker verzekerd geraken... achja, we komen er wel uit, maar het gaat ons meer tijd kosten dan we dachten, que lastima!

voor de rest zitten we hier wel goed, tussen 3 geneeskundestudentes, omtert sympatiekst, dus gaan we deze week een weekendje met hen weg eh (punta del este it shall be), wat we wel verdiend hebben na al dat speurwerk! Heerlijk zwemmen in de zee, surfen op de golven, snorkelen naar tropische vissen en bruinen op prachtige stranden...al jaloers? Wij hopen er trouwens liftend te geraken (we krijgen hier in de stad immers regelmatig ongevraagd liften aangeboden van motorrijders (waar wij maar al te graag op in gaan :p ), dus moet ons dat morgen ook wel lukken) anders stranden we langs de weg en surfen we wel langs de wegen. Uiteraard volgt er nog een uitgebreid en gedetailleerd verslag, ah nee! tzal van onze goesting afhangen :) on verra!

hasta la kwasta

PS: trouwens frank, der wouden nog mensen fan worden (zei toch 1 iemand), hoe moet da? ik vind het allesinds wel grappig zo fans hebben :) meer van dat graag!

PPS: voor alle gielkens, massykens (en wieweet ook alle oomkens) ent vriendje: telefoonnummer dit weekend : 00598.96.39.11.33 en dan komde uit bij anneleen. liefst niet te vroeg bellen want voor de dokterdames is het bijna de enige dag dat ze kunnen uitslapen (en reken daar nog eens 3 uur tijdverschil bij...)

The sexiest nation in the world

Rio de Janeiro baby!

Rio is misschien met duizend woorden nog niet te beschrijven, zoveel verschillen, zo groot, zo gigantisch zelfs, zo indrukwekkend, zo majusteus, zo overrompelend en tegelijk zo warm, zo hartelijk, zo fantastisch, om het in mijn woorden te zeggen, echt helemaal WAAAAAAW!
Wij zijn er een weekje geweest, maar ik denkt dat je zelfs na 2 weken nog elke dag nieuwe dingen kunt ontdekken. Het is een enorme stad, ga eens 10 meters een andere richting in en je zit zowaar midden in de jungle! overal dat contrast, de stad die gebouwd is tegen de bergen op, het groen dat er overal doorheen komt en dan de prachtige oceaan nog erbij, Rio is echt een superstad!


En overal waar je komt waakt christus over de stad, echt imposant dat beeld! Hij moet gigantisch zijn als je denkt dat zijn grootte vergelijkbaar is met de vele enorme flatgebouwen die rio telt. Ik kan best begrijpen dat hij voor veel mensen een belangrijk symbool is. Voor al die Rioanen, die trouwens de vriendelijkste mensen zijn die ik van mn leven al heb leren kennen, ongelooflijk hoe iedereen je onmiddelijk wilt helpen, hoe sociaal ze zijn, hoe vriendelijk ze blijven ook nadat je niets wilt kopen ofzo, iedereen wou een babbeltje met ons maken, soms een beetje gek, pubers wouden met ons op de foto staan (zeker als ik het te warm had en dus een rood tot paars aangelopen kop had :) ), we voelden ons soms een beetje beroemdheden :) We hebben trouwens onder ons besloten dat de gemiddelde riobewoner echt wel mollig is, vreemd, als je weet dat elke zichzelfrespecterende braziliaan enkele keren per week gaat joggen. misschien is dat ook gewoon wel om wat op te vallen en naar meisjes te kijken op het strand :)
Maar bon, verder vind je in rio ook om de 3 meter kraampjes die lekkers verkopen en duizend panosachtige winkeltjes die verschillende croisantachtige dingen (vaak met kaas, hesp, erwten en weet ik veel wat allemaal erin) en verse fruitsapjes verkopen, olala, die hebben goed aan ons verdiend :) . Vaak toch weer een nieuw sapje proberen en dat kan heerlijke dingen opleveren (zoals bvb maracuja) of ook verschrikkelijk vieze dingen, zoals avocadopap en papajasap (bweurk!).

en niemand eet hier op straat, iedereen blijft rustig aan de bar eten en drinken, echt een gezellig gebruik!
We hebben dus veel sapjes gedronken en ook wel biertjes en caipirinhas (njamnjam!), want aan gezellige hoekjes geen gebrek, vooral niet in Santa Teresa, een wijkje te bereiken met een oud charmant geel trammetje dat ons meters en meters omhoog voerde, langs gezellige steegjes en ons een prachtig uitzicht over rio bezorgde. Daarna afgestapt om toch ook zo een beetje de wijk te zien, er waren superleuke winkeltjes (menneke, het is lastig nooit iets te kunnen kopen als souvenir omdat je weet dat je nog 9 maand aan het reizen bent!) en cafeetjes, overal geitjes of kevertjes (ik weet het verschil niet) en volkswagenbusjes, echt gewoon een supergezellig buurtje waar wij ons al helemaal thuis in voelden :)


Ons volgend uitstapje was copacabana beach (daar moet je toch geweest zijn als tourist in Rio :) ) en Sugar Loaf, een berg op te gaan met een kabellift, om een nog beter uitzicht te krijgen over de stad (en dat is het wel waard!) Wij hebben het eerste stuk gestapt in plaats van de kabellift en we begrepen niet zo goed waarom niet iedereen dat deed, het was immers een heerlijke wandeling, door tropische bomen en we kwamen aapjes, vogels en prachtige (en grote!) vlinders tegen. (voor de fotos van alles, check het vorige bericht)

Conclusie: Rio is denk ik de coolste stad die ik al heb gezien, zeker nen aanrader!! een stad naar mn hart!

Dan, na 27 uur bus (inderdaad, 27!) en na een heus gezoek welke bussen je kunt nemen (wel duizend keer hoorden we, no bus, no bos, no bus montevideo!) kwamen we aan in Porto Allegre, niets vergeleken met Rio, dus ook niet veel woorden waard op dit moment, blij dat we daar weg zijn, het regende en we hadden zin verder te trekken :)
Wel waard om te zeggen: onze couch daar was zo vriendelijk, heeft 3 uur op ons gewacht aan het busstation (want we hadden 3 uur vertraging), heeft ons heel porto allegre laten zien, heeft voor ons typisch braziliaans gekookt, heeft heel de avond op de gitaar liedjes voor ons gespeeld, ongelooflijk wat een toegewijde jongen! Dat couchsurfen is trouwens een heerlijk concept! Ik ben er helemaal dol van en hoop het nog veel te kunnen gebruiken! Voor wie het niet kent: via een site (couchsurfing.com) heb je een profiel en biedt je een slaapbank aan waar mensen die rondreizen kunnen blijven pitten. WIj zijn nu aan het reizen dus kunnen wij nu bij mensen thuis blijven slapen. Onze eerste couch was ook heel erg leuk, bij een eigenaardig maar vrolijk trio van nationaliteiten, ze gaven ons zelfs de sleutel van hun appartement, gaven ons tips en tricks om de stad te verkennen, echt sympathieke kerels!
Dus couchsurfen: heerlijk concept als je het mij vraagt!

Maar dus, ondertussen weer 12 uur bus gedaan en aangekomen in Montevideo, waar we slaapplaats hebben bij een vriendin van een vriendin en hier gaan we beginnen uitkijken naar motos eh :) spannend!


daarna gaan we mn boetie een bezoekje brengen, dan een tripje maken naar de iguacu falls (wieweet met Yolan erbij?) en weer langs buenos aires passeren ( dus voor mensen die een briefje willen sturen: best zo snel mogelijk percies :) ) om dan verder zuidelijk te trekken...

Ziezo, ik vind dat ik al flink mn best heb gedaan, dus nu is het aan jullie: vertel eens, hoe zit het met de crisis in belgië? verder nog belangrijk nieuws in de wereld? in het thuisfront? Tis aan jullie nu om te vertellen eh :)

Adios amigos, tot de volgende!

Hasta la pasta

ziezo, mijn eerste berichtje uit America del sur, en tis al direct een lekker kort (haha!) maar jullie krijgen nog een veel beter kado'tje:
checkt dees!!

voila, hasta la pasta!

Hete groeten uit Rio

hete groeten alvast vanuit Rio want menneke lief, bakken is het hier plots! En dees is nog maar lente! Sjanske da we richting antarctica gaan tegen de zomer aan:) We zijn nog maar pas in de warme land en of we zijn al aant zeuren over de hitte :)

Morgen vertrekken we met de bus naar porto allegre, 5u uur op de bus, dus dan kan k misschien al eens aan een tekstje voor deze blog werken eh. En daarna gaan we verder naar Montevideo en een weekje later zouden we graag al even goeiendag gaan zeggen aan Yolan in Argentinië!

En vandaar zouden we naar iguacu falls gaan en dan terug naar Yolan om onze motos is uit te proberen en te zien of ons plan wel haalbaar is, zoda als we beslissen het ni te doen we onze motos misschien kunnen verkopen in buenes aires.

Ik vertrek

Vamos!

Ziezo, op aanvraag van velen, hier dan toch een blog waarop ik af en toe misschien wel een tekstje of een foto'tje zal achterlaten...

Verwacht er niet te veel van, mijn schrijfstijl is verre van aangenaam om te lezen (dixit mn familie), in foto's trekken ben ik gene krak en ik heb geen idee hoe ik hier een video'ke op zou moeten zetten, maar ik zal mn best doen om jullie toch wat op de hoogte te houden van al de stoten die we in dat verre continent gaan uithalen!

Ik heb er allesinds al zin in :)

Nog maar 2 dagen...

PS: En waar ik al zeker op bezoek ga (over een maand of 2) is bij mn kleine boetie Yolan, dus briefjes fanmail, postpakketten en gele briefkaarten zijn welkom op zijn adres:

fam. Dutto

Colombres 122

1706 Haedo

Argentina