Domper op de feestvreugde

-Oi oi oi, dat ziet er niet goed uit-
zei de dokter in het ziekenhuis in Lapaz
-Oei oei oei, Kom maar snel naar huis!-
zei Judith haar dokter in Oostende
...

Judith haar nier wou nimeer...
Stomme nier!
En toen ging het allemaal pijlsnel:

Er proberen nog het beste van te maken, wetende dat het plotseling onze laatste dagen samen zijn, allebei laten doordingen wat er gebeurt: onze reis is gedaan! Lapaz binnenrijden was de laatste keer met Jozef rijden blijkbaar. Snel nog checken of we hem toch ni naar Belgie kunnen shippen, blijkt te duur, dan toch maar schenken aan Parmenia en Fernando. Plots al onze spulletjes eruit halen, sorteren wat we nog willen hebben, wie wat meeneemt, wat naar huis wordt gestuurd en vooral wat we achterlaten...

Nog eens naar de verzekering bellen en hup, plots moet Judith de volgende ochtend al de vlieger op en niet over 5 dagen zoals wij zo mooi hadden gepland. Dus ineens nog maar enkele uren samen...
En weer geen geld kunnen afhalen, dus die laatste avond wijn drinken zat er niet in :(

Eergisteren dan was het zover, 2 dagen nadat we het nieuws kregen vertrok Judith om 6 uur sochtends terug naar Belgie

Traantjes langs beide kanten
Uiteraard

Wie zou er niet wenen bij het achterlaten van ons prachtig autotje? Bij het besef dat het allemaal voorbij is, deze geweldige reis samen?

Het zijn hier dus best onverwachtte en emotionele dagen geweest, gelukkig voor mij komt Tim hier morgen aan (HOERA!), wat de boterham wel gemakkelijker laat doorslikken (of hoe je dat ook zegt). Dus nu is het spannend uitkijken naar morgen, 3 weken van mn vriendje genieten en dan zien we wel weer... Of ik verder alleen reis, een projectje doe voor vrijwilligerswerk of gewoon met Tim mee naar huis kom, ik weet het nog niet, on verra!

Judithje, nog eens merci om dit samen met mij te doen, superstom dat het zo moet eindigen, ik heb allesinds de tijd van mn leven gehad! Laat je maar goed verzorgen, khoop dat alles snel terug beter met je gaat! En als dat het geval is, kom dan maar gauw terug!

en zoals den admiral zong:
-and the good times they re talking about, they have not even yet begun!-

Kga je missen hier meid!!!!

het leven is altijd goed als je in een hangmat ligt...

Oh ja, ik heb hier weer geweldige dagen achter de rug, lekker druk, met aangenaam gezelschap, dus ikke content. We zijn nu in Lapaz om efkes te bekomen, om onze jozef weer efkes binnen te doen (tzal 1 van de laatste keren zijn...) , om af te spreken met mensen die we daarvoor al hadden ontmoet (das leuk, voelt echt een beetje aan als thuiskomen als je al zoveel mensen kent in een stad :) ). En dus eindelijk ook tijd om nog eens deftig wat mailtjes te sturen en te beantwoorden, enmn blog bij te vullen. Kmoet zeggen, de motivatie om deze blog bij te houden zakt zo wa, maar deze verhalen kan ik jullie echt niet laten missen:

We zijn net naar de jungle geweest, dus lekker warm, heerlijk chillen in de hangmat, effe wennen aan de tropische temperaturen. Dan 3 dagen in de pampas, wat eigenlik betekent 3 dagen leven in een paalwoning en dan met het bootje erop uit om anacondas, capibara's, papegaaien en roze dolfijnen te gaan zoeken. Met die dolfijnen hebben we dan ook gezwommen, wat echter minder spectaculair was dan het lijkt :) en de volgende dag zijn we gaan vissen naar piranhas :) echt grappig allemaal! En omdat we er nog niet genoeg van hadden besloten we met de boot terug te gaan naar het plekje waar onze auto stond, maar op die boot bleek helemaal geen dak te zijn (was zo viavia geregeld, niet via een touroperator ofzo, dus we waren echt gewoon enkelen onder de mensen die die boot moesten nemen omdat ze in zo'n piepklein huisje woonden midden in de jungle), en het blijft hier nog steeds regenseizoen, dus dat waren 2 natte dagen :) wat het eerlijk gezegd toch iets minder aangenaam maakte... blijkt ook dat we op de boot zaten met 4 kerels die al een week op en af aan het varen waren, op zoek naar het lijk van de broer van 1 van die mannen (bweurk.. moet echt verschrikkelijk zijn!). Plots zien er ook ene apen , en wij "ooooh! jeej apen!" En zij: "Mata uno, mata uno!" wat dus betekent: dood ene! Plots halen er 2 een gemaan geweer boven. Wij vallen bijna achterover, zaten wij in en boot met stropers? zij zeggen van ni, voor hen is het een goedkope maaltijd... Wij besloten allesinds onze mond te houden als we nog apen zouden zien! Dus werd er een aap afgeknald, maar het lichaampje besloot in de boom te blijven hangen (er zijn nogal veel hoge bomen in de jungle...), dus werd het enkel rijst als avondeten... En dan was het nog niet gedaan hoor! Bleek dat de boot niet zo ver wou gaan als afgesproken, dus taxi's moeten nemen enzo, en dan bleek dat ons geld ver op was en geen enkele bank visa of mastercard wou accepteren (en al onze dollars waren al gewisseld), dus werd het terug liften naar coroica, en huppa, daar vonden we toch wel een ritje mee met een bus vol evangelisten :) HYLARISCH!! ook wel een beetje irritant, want hoewel ze allemaal supervriendelijk waren, begonnen ze ons ook vol overtuiging te bekeren :) en tis ni da ge wegkunt in nen bus eh... en heel de busreis ook gezang en regelmaig kreten als
Christe vive! Christe vive!
Gloria a dios!
Hallelluja!
Las belgicanas, VICTORIA!
Ja da was me de ervaring wel :)
Eindelijk aangekomen in coroico (waar jozef op onsstond te wachten) bleek daar de enige bank zijn visamachientje kapot, wardoor we vanalle touren hebben moeten uithalen om aan geld te geraken, anders zouden we daar nog 4 dagen vastzitten zonder geld... Dus na veel gesmeek bij een hotel waar je met visa kon betalen,wouden die ons tegen een prijsje van 20procenttoch een beetje geld geven... Uiteindelijk dan naar Lapaz gereden met een autotje dat altijd stilvalt als ge ne second geen gas geeft (en dat is niet practisch hoor in de bergen, en al zeker ni in zo'n drukke stad als Lapaz!!), sjanske stond er (tot onze grote verbasing touwens) ons iemand op te wachten en konden we gewoon achter hem aan rijden. Die hebben ook ne mechanieker enzo voor ons geregeld, samen mee gaan eten, mee naar de dokter,die hebben echt al veel tijd in ons gestoken, echt heerlijk hoe tof en vriendelijk de mensen hier kunnen zijn!

Ziezo, dus nu is het even chillen in Lapaz, morgen vertrekken wenaar het Titicacameer samen met vrienden van Judith en daarna reis ik door naar Lima want over 6 dagen komt Tim daar aan! WOEHOEW!!!

En met dit heerlijk vooruitzicht in gedachten kan ik hiermet ne gemane glimlach afsluiten!
Hasta luego!

Twee blondjes

Na hun vertrek uit Santiago, waar Judith en Saïdja twee weken bij ons gelogeerd hebben, vroeg Saïdja me een tekstje voor haar blog te schrijven. Uiteraard wilde ik dat wel doen, maar toch: wat te vertellen? Welke anekdotes eruit te pikken? Hoe in woorden te vatten wat voor sfeer er die twee weken in ons kleine appartementje geheerst heeft, hoe ze ons verblijf hier hebben betoverd met hun aanstekelijk enthousiasme? Hoe te beschrijven, het verweesde gevoel toen die gekke waternimfen weer uit ons leven verdwenen?

Vandaar dat ik dacht: zeg het met muziek! Waar woorden tekort schieten, kan een mooi liedje de perfecte invuller van herinneringen zijn! En ik had geluk: velen onder jullie weten dit wellicht niet, maar er is ooit een erg mooi liedje geschreven over Judith en Saidja. Het betreft hier het nummer “Twee meisjes” door Raymond van het Groenewoud, waarlijk een schitterende Nederlandstalige klassieker! Als ik mij niet vergis, gaat de tekst als volgt:

Twee meisjes op het strand
Ze lezen modebladen
Ze kijken in het rond
Ze dromen van een prins

Twee blondjes in Santiago
Ze zitten bij het zwembad
Ze drinken witte wijn
Ze spelen zeemeermin

Ze schudden met hun haar
En alle mannen kijken
Ze houden van terrasjes
Ze lachen heel wat af

Ze nemen ons op sleeptouw
Voor gekke avonturen
Ze kopen nieuwe kleedjes
Ze huilen bij een film

(instrumental)

Twee blondjes in Santiago
Ze houden van het leven
Ze gaan nu weer hun weg
Een bladzijde slaat om…

Judith en Saïdja, bedankt voor de leuke tijd die we samen gehad hebben, en nog heel veel succes en plezier met het vervolg van jullie reis!!!Vele groetjes uit (het nog steeds behoorlijk warme) Santiago!!


En toen nam ik het weer over: Joepie! Leve gastschrijfsters! Dankje Sien voor dit prachtige berichtje!!!! En nog eens bedankt ook voor de heerlijk leuke weken in Santiago! We hebben er zeker zo hard van genoten als jij!

Als er nog mensen zo'n leuke dingen over ons willen schrijven: u weze zeeer welkom :)
En als er mensen gewoon een berichtje willen sturen, kan dat plots, en wel op dit nummer:
00591/7384.92.25
Laat ze maar komen die smsjes :)

toedloew honeyz!

sneeuw in de woestijn!

het ging als volgt:

'welke kleren moeten we dan juist meenemen?'
'Oh, alles een beetje, snachts is het redelijk koud, dus neem een slaapzak mee! Zie voor de rest dat je water en snacks meeneemt, al de rest van eten is inbegrepen'

Bijgevolg stonden wij de volgende dag aan het reisbureau, met roksjes en sandalen, en bijna een kilo chips en 4 liter wijn in onze zakken, helemaal klaar om op 4-daagse naar Bolivia te trekken!

Ja, ni slim eh! Bolivia ligt op 4000m hoog, waardoor het daar best koud is! ZO koud zelfs, dat het plots begon te sneeuwen... Sjanske dat onze bagage nog ni op het dak was gebonden, zodat we toch nog snel onze lange broek en bergschoenen konden aantrekken.

Dan, de grens over, bagage overladen naar 4x4, in de pick-up, en huppakee, we konden eraan beginnen! Het bleek al snel een goed idee te zijn geweest dit tripje niet met Jozef te doen maar met een georganiseerde tour: wegaanduidingen waren er niet, wegen bomvol stenen, vrieskou... Ons schatje had het simpelweg niet aangekund...

Het werd een prachtige 4-daagse, we zagen schitterende bergen, een meer dat van kleur veranderd als de wind erover waaide, een andere lagune die milkshakeroos was, we plonsten in een warmwaterbron terwijl het sneeuwde, logeerden in een hotel waar alles gemaakt was van zout, lachten en gierden met de rest van de groep, cruisten door woestijnen, spotten lama's, voelden ons lijk alsof we over de zee wandelden in de zoutwoestijn, roken de stank van de geisers als we ertussen wandelden, beslopen flamingo's, aten lamavlees tussen de cactussen, klommen op de rotsen in de woestijn van Dalí... Het was prachtig! Elke keer weer blijven we hier prachtige dingen zien! Ik kan het amper met woorden beschrijven, dus check gewoon weer gauw de fotos (www.picasaweb.google.com/saidja.gielen)!

Ziezo, sebiet nog even gaan zandboarden (ja, we krijgen maar niet genoeg van de woestijn) en morgen vertrekken we dan echt naar Bolivia!

Hasta luego amigos!