Tijd?

"Want wat ook een ander zegt
Er is tijd genoeg
Voor jou, voor mij
Voor iedereen!"

Zo zong Doe Maar, maar doe het maar, tijd is kostbaar! En we zullen het geweten hebben ook!

Daarom doet het zo heerlijk veel deugd te besluiten om toch een dagje langer in een jeugdherberg te blijven, wat op je gemak te komen, eindelijk wat tijd te hebben om eens een brief (en een nieuw blogbericht) te schrijven, zelfs een boek te lezen (ik weet het, het is een luxeprobleem, ik ben er mij ten volle van bewust en ik ben zeer, maar dan ook ZEEER gelukkig dat ik nu niet met exames of werkstress zit (bij deze trouwens heel veel succes met de exames iedereen! Kdenk echt wel aan jullie hoor!)).
Misschien heb ik het al gezegd, maar we hebben hier beseft dat we een beetje teveel landen op 9 maanden hebben gepland, waardoor we dus tegen een flink tijdschema elk land gezien moeten hebben(of langer zouden moeten blijven, maar ik mis mn vriendje zo al genoeg hoor, 9 maand is echt wel genoeg!), waardoor we bvb de voorbije maand 8000 km hebben afgelegd ( o ja, het lijkt misschien of ik enkel over Jozef zn kwaaltjes vertel, maar sinds Paraguay heeft ie echt zn best gedaan!), en die kilometers eisen soms wel zn tol, bij Jozef en bij ons ook. Ik weet dat het koud is in België, maar hier ook en zo slapen in een tentje bij vriestemperaturen is niet aan te raden, vooral niet omdat je overdag al al je kleren die ge meehebt over elkaar aandoet (elke dag opnieuw, ge kunt u gaan voorstellen hoe lekker dat da riekt in ons autotje :) ), ge u nooit kunt opwarmen, want de Jozef bezit uiteraard geen verwarmng maar enkel spleten en kieren waar wind door waait en we hebben heel de tijd op ruta40 doorgebracht, waar ge enkel af en toe een gat tegenkomt waar geen kat woont :) Maar geen nood hoor, tis fijn om effe uit te blazen, maar we hebben wel net geweldige weken achter de rug!
Uhu, echt heerlijek weken, aajl tel joe: ruta kwarenta (=ruta40) is een weg die voor een groot deel uit kiezelstenen en aardeweg bestaat, befaamd voor zn pracht en moeilijkheid, dus dachten wij, mooi, zullen we die eens uitproberen met onze jozef (die het trouwens wonder boven wonder en vol ongeloof van de plaatselijke bevolking heeft gehaald!)! Zo gezegd zo gedaan, en tis inderdaad een specialleke: je komt haast niemand tegen ( soms eens een achtergelaten auto, dan weer eens een avontuurlijke motorijder die ook de uitdaging aangaat en heel af en toe iemand die in 1 van die gaten woont), al die dagen heel de tijd gewoon het niets om je heen, heel veel lucht, van het ene moment op het andere weer een ander prachtig landschap binnenrijden, echt heel speciaal! En wind! Maar wind dat er daar de hele tijd was! Hoe mooi Patagonië ook is, ik zou er van mn leven niet willen wonen, heel de tijd die wind die in je oren giert, auw! Afij, aangezien Judith haar mama vandaag aankwam hadden we maar een bepaald aantal dagen om hier (=in Punta Arenas in Chili) te geraken, waardoor het dus stevig doorsjeezen was (en dat betekent op kiezelwegen 400 km per dag, wat heel flink is aangezien we elk uur 10 minuutjes moeten stoppen (en eigenlijk met open motorkap rijden :) ) om de motor te laten afkoelen, lijkt bizar, maar sindsdien heeft ie toch veel minder problemen gehad!) en regelmatig een natuurpark doen, elk met zn eigen prachtige meren of bergen, twas echt ongeloflijk, elke dag opnieuw mooie plekjes (door die parken zelf aangeboden, om wild kamperen tegen te gaan, hoe tof is da?) en toffe dagen, bergen beklimmen, in het ene park zonder iemand tegen te komen, het andere park een ongeloflijjke toeristenmagneet, wat ook wel te verstaan is door de geweldige gletsjer die je daar te zien kreeg.
Afij, dus mooie tijden achter de rug, ook nieuwjaar gevierd in zo'n dorpje waar amper mensen wonen, terecht gekomen op een familiefeest en daar wat met de opa's gedanst, waarna we toch ook een echt feestje hebben opgezocht. En daarnet Judith haar mama opgehaald, wat nog even voor de nodige stress zorgde, aangezien Jozef het presteerde de dag ervoor stil te vallen op weg naar hier, op een weg waar amper iemand langskomt, waardoor Judith naar het volgende dorp moest liften (wat bestond uit 3 huizen, namelijk het gemeentehuis, het politiebureau en het tankstation), zodat de politie ons uit de nood is komen helpen (leve reizen als 2 blonde meisjes!) en we de dag erna aan 30 in duur naar het volgende dorp konden tsjokken (80km verder weliswaar). Verder zijn we zonder nummerplaat (want die is eraf gevallen, net zoals de hendel om het raampje open te doen en nog van die dingen) de grens naar Chili overgestoken, wat niet erg bleek te zijn, de tomaat die we mee hadden moesten we echter ter plaatse opeten, die mocht de grens niet over :)
Achja, duizend dingen die ik nog wou vertellen en waar ik nu niet meer aan denk, er zijn allesinds nieuwe foto's op het gekende adres: www.picasaweb.google.com/saidja.gielen , Judith haar mama is hier goed aangekomen, heeft heel wat leuke dingen mee (jeej! leve brieven en pakketjes!) , evenals haar aangenaam gezelschap. Vanaf nu dus 3 weekjes met zn dieën reizen met als hoofddoel in Santiago de Chile te geraken en ondertussen ook nog vuurland te doen, dat worden weer een flink aantal kilometers! Sjans da we graag rijden zegt! k ben al benieuwd wat de komende weken nu weer graan brengen, we lijken hier elke dag weer van de ene verbasing in de andere te vallen (bvb sinds we in toeristischere gebieden zijn, stoppen er van die enorme bussen aan de kant van de weg om foto's van ons te trekken, ons vragen te stellen en ons wa als een paar apen te beloeren, vreemd hoor zelf plots als attractie beschouwd te worden) en ik geniet er met volle teugen van! Okee het is niet elke dag rozegeur een maneschijn (ik mis ook wel dingen thuis en de Jozef kan voor heerlijke dingen zorgen, maar ook voor kopzorgen), maar het besef dat dit toch iets speciaals is wat we doen, het plezier op de mensen hun gezichten als ze ons autotje zien, weten dat we anders thuis maar hadden moeten studeren of werken terwijl we nu zo'n lange vakantie hebben en gewoon dat we hier ongelooflijke dingen zien en meemaken, geeft me toch een heerlijk gevoel en ik kan amper beschrijven hoe blij ik ben dat ik dit doe en meemaak!
Voila, met deze woorden kruip k mijn bed in, ik heb weer even mn best gedaan, hopelijk kunnen jullie er een beetje van genieten, allesinds veel succes dus met de exames iedereen en kleed je goed aan eh want tis percies nog altijd koud daar! (Maar deze keer hier dus ook :) )

Dikke zoenen en tot de volgende!