O ja, zet je klaar, we hebben hier weer de geweldigste verhalen klaar voor jullie, de politie is onze vriend, en we hebben het geweten!
Herinner u het vorige bericht, onze Jozef had stevige buikkrampen, wij waren op zoek naar een mechanieker en als pauze hadden we even een fris cybercafé opgezocht, wel, hier het vervolg, u bezorgd door mijn bevallige assistente Judith (waarvoor dank!) :
"Geen mechanieker te vinden, dus na een aangename middagpauze wilden we een beetje verderop een plaatsje vinden aan de rivier om er ons tentje te zetten en te overleggen wat we zouden doen (dit in aangenaam gezelschap van de ondergaande zon). Dat zou – zo bleek snel – echter te vlotjes geweest zijn. Toen we bij onze auto aankwamen werden we als het ware van in de rug door vier agenten ‘omsingeld’. Of we konden meekomen naar het bureau (later bleek dat die mannen daar de hele tijd hadden gewacht op ons)?. De politiecontrole (op de baan) van de dag ervoor in gedachten (stroef begonnen, grappig geëindigd), mopperden we een beetje tegen elkaar dat ze toch begonnen overdrijven en dat dat machtsvertoon nergens voor nodig was. Saïdja spoorde mij aan toch beleefd te blijven. Na een hele tijd moesten we mee naar een apart bureautje waar we – onder toeziend oog van vier agenten en twee oversten – uitvoerig werden ondervraagd over onze voorbije dagen. Toen we eindelijk durfden vragen wat er eigenlijk aan de hand was (we vreesden dat onze ‘illegale’ oversteek over de grens mss de ronde had gedaan) bleek dat er die dag mensen waren overvallen 100km noordelijker en… dat wij perfect voldeden aan het profiel van de overvallers: twee jonge blonde dames (nu moet je weten dat wij hier gi-gan-tisch uit de toon vallen en dit dus wel heel bizar is). Resultaat: wij schieten allebei keihard in de lach. Dat verbetert er niet op wanneer een andere flik met een robotfoto binnenkomt die, volgens hen, sprekend op Saïdja lijkt. Als je het mij vraagt, behalve de krullen waren er geen gelijkenis. Dit was het zo wel voor ons, als we tot dan toe al min of meer hadden geprobeerd onze slappe lach binnen te houden was het hek nu wel van de dam (en volledig terecht, zo lijkt mij?). Dit maakte onze agenten enkel nog pister, maar veel viel er tegen ons niet meer te zeggen. In ieder geval, wij waren de eerste verdachten van een overval en moesten mee naar de ‘crime scene’ om geïdentificeerd te worden, weliswaar 100 km verder en niet naar de plaats waar wij wilden. Dit alles onder politie-escorte … in onze eigenste Jozef. Deze is ongeveer boemvol geladen en plots moesten wij plaats maken voor twee gewapende agenten. Wijzelf vonden dat nogal komisch en namen dan ook onze tijd om alle bagage op het dak te binden. Vooral de vrouwelijke flik dacht daar duidelijk anders over, had ze gemogen, ze had ons onmiddellijk neergeknald, afgeleid uit haar blikken. Allemaal mooi en wel, ware het niet dat onze Jozef nog steeds ziek was (en dat schokken was enkel erger met vier man) dus zo gingen wij – heel op het gemak – richting Virasoro. Toen we – eindelijk – toekwamen waren onze begeleiders nukkig – en ik druk het héél zacht uit – en hadden wij (‘je weet maar nooit’) al afgesproken wat we zouden doen moesten die onnozelaars ons werkelijk identificeren. Dat bleek nergens voor nodig (een nachtje in de Argentijnse cel zat er niet in) en na enkele uren waren wij weer op vrije voeten.Jammergenoeg moesten we wel noodgedwongen ons heerlijk slaapplekje aan de rivier inruilen voor een donkere plek in het stadspark, maar we klagen niet!
Ondertussen – drie dagen later – zijn we hier nog steeds (zondag , goed te begrijpen, wordt hier niet gewerkt, maar maandag was feestdag, dus ook niet – en ze zijn hier bijzonder goed in het vastleggen van feestdagen). Ondertussen is Jozef net gemaakt (de gebruikte benzine bleek vuil te zijn en onze auto kan dat niet aan) en vertrekken wij zo onmiddellijk richting watervallen. Zo zullen we daar hopelijk binnen de twee dagen aankomen, wat later dan gepland. Wij geloven er nog steeds in, jullie toch ook?"
die laatste 5 regels bleken echter niet te kloppen, ondertussen (en dat is al een dag of 10 en 5 mechaniekers later) heeft onze Jozef nog steeds last van ouderdomskwaaltjes en zijn we wederom aan het wachten tot de mechanieker van dienst de Jozef weer heeft gerepareerd (hopelijk deze maal voor wat langer dan 1 dag?!)
In die ondertussen zitten echter nog enkele kleine verhalen vervat, zoals:
- mechanieker nr zoveel zag ons probleem niet, maar tegen de tijd dat we wouden vertrekken begon het zo hard te gieten dat we in zijn garage tussen al de kapotte auto's mochten blijven slapen
- een derde bezoekje aan het warme Brasil, in de hoop dat ze ons daar konden helpen, dit bleek ijdele hoop te zijn, maar het bezorgde ons wel een heerlijke avond in een camping met zwembad, pingpong, pool... (wat echt fijn kan zijn na weken kamperen) en een bezoekje aan de Brasiliaanse kant van de watervallen
- aankomend in Iguacu presteert Jozef het om het bijna helemaal te begeven, dus Judith houdt 2 fluitende kerels tegen, die halen uit het niets een walkie-talkie boven en beginnen voor ons naar een mechanieker te vragen die nog open is (uhu, het was vrijdagavond...). Bleek die eerste gast het hoofd van de federale politie van Iguacu te zijn die wel erg met ons in zat. Gevolg: de walkie
-talkie wordt meermaals bovengehaald, er wordt vanalles geregeld, plots worden wij meegenomen naar een huis, worden er matrassen binnen gebracht, mogen wij onze spullen daar zetten, en beginnen ze het huis te doorzoeken naar rondslingerende revolvers... Blijkbaar een huis waar tijdelijke krachten slapen ofzo, die hebben allesinds plaats voor ons moeten maken die nacht :) Een uurtje later (na ons tijd te hebben gegeven ons wat op te frissen (wat zeer zeer welkom was)) kwamen ze ons weer ophalen, bleken we naar een ander huis te moeten want 1 van de tijdelijke agenten zn vriendinnetje kwam net die nacht, en namen ze ons mee uit drinken. Een beetje teleurgesteld dat we nit met hen wouden gaan feesten, brachten we ons dan toch terug en de volgende dag werden we naar een mechanieker begeleid die veel wist van oude auto's. Jammer genoeg was het zaterdag en zijn er dan geen wisselstukken te vinden, dus hebben we hier het weeekend doorgebracht, de Argentijnse kant van de watervallen gezien (waaw, waaaaw, WAAAAAAW! nog nooit (denk ik) zulk indrukwekkends natuurfenomeen gezien! Natuurlijk staat dat in alle boekjes als 1 van de punten die je MOET gezien hebben! Heerlijke dagen achter de rug!).
- Bij het bezoeken van de watervallen begon het water plots ook stevig uit de hemel te vallen => wij doorweekt en een lift gekregen terug naar ons hsotel van 2 Amerikanen die eigenlijk naar Brasilië terug moesten maar met graagte een ommetoertje voor ons maakten en ons zelf op bier trakteerden
- in iguacu een vrouw met kind en kerel leren kennen (verhaal volgt, het is totaal absurd) en om dat verhaal kort te maken: zij werd hier verliefd, hare lover komt morgen of vandaag ergens aan, bijgevolg zit haar Zuid-Afrikaanse vriend hier nog 3 weken alleen en omdat wij naar Ushuaia trekken en hij dat ook nog wel wilt zien gaat ie maar met ons mee.. uhu, we moeten hem eigenlijk 20 minuutjes geleden gaan ophalen, dat wordt spoeien :) , kben al heel benieuwd hoe dat gaat uitdraaien zo reizen met een vreemde erbij, we willen het allesinds een kans geven, maar als het ni meevalt, vliegt ie er jammer genoeg uit...
Dus, weer veel meegemaakt de laatste dagen, soms tot in het absurde toe, wij genieten er allesinds met de volle teugen van! Maar nu dus snel naar het station :)
Tot de volgende!
