Zon voor iedereen: februari 2009

Raad eens wat je denkt na een nachtje carnaval vieren in San Pedro de Atacama (uhu, we zijn nog steeds in Chili)?
Ik dacht altijd: 'Waaw, ik wist niet dat er zoveel pluimen in een kont konden'
of 'Waaw, wat een gigantische optocht was dat!'
of ook wel 'Jezusmina, wat een sfeer, wat een muziek, wat een mensenmassa was me dat!'

Maar neen hoor, niets is minder waar! San Pedro is Rio de Janeiro niet, dus bij het wakkerworden denk je alleen: 'Gotverdorie er zit kakkeveel bloem in mn oren en mn ogen en blijkbaar in heel mn bed en op al mn kleren!'
Ja, na wat wijn en een heuse zoektocht naar het Carnaval, bleken er enkel 3 kerels verkleed en had al de rest van het dorp wel een zak meel bij (of kon die ergens bijvullen), want de folklore hier gaat als volgt: neem bloem in de hand en probeer die stiekem in iemand van het andere geslacht zn ogen te gooien. Bovendien waren er buiten ons helemaal geen toeristen én zijn wij 2 blonde meisjes, waardoor wij uiteraard hét mikpunt van de avond werden! MASSA'S bloem hebben we in onze ogen, oren en mond gekregen, maar telkens weer komen ze af met hun zinnetjes als: 'maar je ogen zijn nog steeds heel mooi hoor!' Bende onozelaars :) Afij, ik heb me uiteraard kostelijk geamuseerd (wa bloem smijten in iedereen zn gezicht, van iedereen bier krijgen en dansen op de trommelmuziek, da vind ik wel eej owkeej!), maar hoewel het carnaval tot gisteren doorging, was 1 avondje wel genoeg (mn ogen doen nog steeds pijn).

De volgende dagen wat uitrusten, want gisteren stond ons een heuse uitdaging te wachten: we hadden besloten met de fiets 20 km de woestijn in te trekken, wat een slecht idee! In het begin liep het allemaal goed, het was nog niet te warm, de weg was goed, maar al gauw werd die weg slechter en slechter en met meer zand en moeilijker berijdbaar, maar hoow, we hadden een fijn doel in zicht: 3 lagunes in het midden van de zoutwoestijn waar we in mochten zwemmen, en vooral: in drijven! Dus eens daar aangekomen ontdekken we dat er helemaal niemand was (wat gek is, want San Pedro lijkt enkel te draaien op toeristen, dus je zou verwachten dat elke bezienswaardigheid ook vol toeristen zou zitten), wat we helemaal te gek vonden en dus besloten naakt te gaan zwemmen in de zoutlagunes (dat zijn van die meertjes met evenveel zout als de rode zee, zodat je zowiezo blijft drijven, echt geniaal!). Heerlijk was dat, tot er uiteraard plots wél volk kwam opdagen en wij klungelig zo snel mogelijk onze kleren terug aan trokken :) Allemaal goed en wel, aangenaam, tof, leuk, fijn, maar toen moesten we ook nog terug! En toen was het plots al een heel stuk warmer percies... Pffff, ik vond het maar een gesukkel en heb Judith gezworen dat ik nooit meer op van die kakwegjes wou rijden, en al zeker niet onder de brandende zon, maar ach, zeg nooit nooit zeker :) Mn hoofd ziet er nog steeds bloedrood van, maar tis al beter dan gisteren, toen het nog paarsachtig was... jeuj!

Uiteindelijk fier op onszelf, lekker vroeg gaan slapen, want aangezien we hier in een toeristendorp zijn, moeten we toch een beetje den toerist uithangen eh: vandaag stond de maanvallei en paardrijden op het programma. De maanvallei was mooi, maar buiten de foto's (die zo snel mogelijk volgen), valt daar niet veel over te vertellen.
Het paardrijden daarentegen! Voor mij was het de eerste keer dat ik ging paardrijden (a ja, ik ben allergisch aan paarden...), maar Judith wou het al zo lang doen, dus wou ik wel eens mee proberen. We krijgen van die grappige dingen om onze benen gewikkeld, moeten ons water enzo in zijzakken steken van de paarden (onze rugzak zou lastig zijn voor onze rug, dus mochten we die daar laten) en weg waren we! Huppa, niks moeilijk aan, zo paardrijden, opt gemakske wa rondkijken, praatje maken met de gids, tranquilo! Tot Judith plots in draf begon te gaan en de gids zei: kijk, zo moet ge galopperen, waardoor al onze paarden gewoon WOEF begonnen te rennen! Toeknijpen die benen, want anders was het eerder paardvallen! Beetje enger dan zo opt gemakske, ma wel veel toffer! Na een uurtje of 2 kwamen we aan bij een riviertje, waar we even mochten zwemmen. Kan ni beter denk je: chill, efkes uitrusten, efkes afkoelen, maar plots dachten de paarden: 'AHA! Ze zijn afgeleid, huppa, en wijle weg!'. Uhu, die paarden crossten er gewoon vandoor, ons achterlatend in onze bikini, zonder water en zonnecreme (wat nogal essentieel kan zijn in de woestijn). De gids daar met zn korte beentjes (Chileense mannen zijn over het algemeen vrij klein) achter, en wij nog aan het lachen, want de gids zou de paarden wel vangen, maar neen hoor! Niets bleek minder waar, na 5 minuutjes kwam hij ons vertellen dat hij al ging proberen een auto tegen te houden. Hij had jammer genoeg niet veel rekening gehouden dat wij ergens op een klein wegje waren waar niemand kwam, waardoor we dus gewoon terug naar het dorp stapten. Onderweg nog een klein liftje gekregenm, maar het mocht niet baten, de bleinen en vooral de dorst (en ook wel de verbrandheid) waren al aanwezig!
Achja, ik vond het weer hylarisch, dat dit ons toch weer moest overkomen... de baas van de gids vond dat percies iets minder grappig :) Sjanske dat onze rugzak met onze papieren en geld gewoon nog op de boerderij stond!

Ziezo, we hebben het hier uiteindelijk wel gehdad in CHili, tis goed geweest, morgen vertrekken we naar Bolivia, op naar de grote hoogtes (ik ben al benieuwd wat onze jozef daarvan gaat vinden, een mechanieker zei ons dat we een ajuin in onze luchtfilter moeten steken voor extra zuurstof. Ajuinen genoeg hier, maar we hebben geen sleutel om onze luchtfilter open te doen...), benieuwd ook wat ons daar te wachten staat, we kregen te horen dat het daar overdag wel lekker weer is, maar smachts wel tot -10° afkoelt! We gaan eventueel op zoek naar een projectje, iets van vrijwilligerswerk, waar we misschien zelfs onze jozef gaan achterlaten, we weten het allemaal nog niet goed, tzal er fel van afhangen hoe hij zich gedraagt, maar hoe mooi hij ook is, we beginnen het een beetje beu te worden dat ons ritme iets te veel van hem afhangt... On verra...

Veel zoenen aan iedereen thuis, en veel sterkte aan wie het nodig heeft!

PS: fotos volgen 1 van dees, misschien nog vanavond, als k zin heb tenminste