Terugkomst 24/04

Het ticket naar België is geregeld. Saïdja landt vrijdag 24 april om 18u35 in Zaventem. En dat na een tussenstop in Lima, Mexico city en Madrid.

Vluchtnummer IB3214 van Iberia in de gaten houden jongens.

Hola Belgica!

Uhu, ik heb er genoeg van!
Judith weg, Tim weg, geen mensen in het hostel om tegen te babbelen (A ja, wie gaat er nu naar Equador tijdens het regenseizoen? Bijna niemand blijkbaar!), dus niet veel meer te beleven hier, ik ben ermee weg!
Weliswaar via een tussenstop in Lima, een dagje in Mexico city en dan nog een laatste stopje in Madrid, maar uiteindelijk kom ik dan vrijdagavond toch aan in la chica Belgica, dus pakt dat het zonneke schijnt, het gras groen is en de pintjes fris staan!

Ik kijk er al naar uit iedereen terug te zien!!

Tot heel snel!!

Domper op de feestvreugde

-Oi oi oi, dat ziet er niet goed uit-
zei de dokter in het ziekenhuis in Lapaz
-Oei oei oei, Kom maar snel naar huis!-
zei Judith haar dokter in Oostende
...

Judith haar nier wou nimeer...
Stomme nier!
En toen ging het allemaal pijlsnel:

Er proberen nog het beste van te maken, wetende dat het plotseling onze laatste dagen samen zijn, allebei laten doordingen wat er gebeurt: onze reis is gedaan! Lapaz binnenrijden was de laatste keer met Jozef rijden blijkbaar. Snel nog checken of we hem toch ni naar Belgie kunnen shippen, blijkt te duur, dan toch maar schenken aan Parmenia en Fernando. Plots al onze spulletjes eruit halen, sorteren wat we nog willen hebben, wie wat meeneemt, wat naar huis wordt gestuurd en vooral wat we achterlaten...

Nog eens naar de verzekering bellen en hup, plots moet Judith de volgende ochtend al de vlieger op en niet over 5 dagen zoals wij zo mooi hadden gepland. Dus ineens nog maar enkele uren samen...
En weer geen geld kunnen afhalen, dus die laatste avond wijn drinken zat er niet in :(

Eergisteren dan was het zover, 2 dagen nadat we het nieuws kregen vertrok Judith om 6 uur sochtends terug naar Belgie

Traantjes langs beide kanten
Uiteraard

Wie zou er niet wenen bij het achterlaten van ons prachtig autotje? Bij het besef dat het allemaal voorbij is, deze geweldige reis samen?

Het zijn hier dus best onverwachtte en emotionele dagen geweest, gelukkig voor mij komt Tim hier morgen aan (HOERA!), wat de boterham wel gemakkelijker laat doorslikken (of hoe je dat ook zegt). Dus nu is het spannend uitkijken naar morgen, 3 weken van mn vriendje genieten en dan zien we wel weer... Of ik verder alleen reis, een projectje doe voor vrijwilligerswerk of gewoon met Tim mee naar huis kom, ik weet het nog niet, on verra!

Judithje, nog eens merci om dit samen met mij te doen, superstom dat het zo moet eindigen, ik heb allesinds de tijd van mn leven gehad! Laat je maar goed verzorgen, khoop dat alles snel terug beter met je gaat! En als dat het geval is, kom dan maar gauw terug!

en zoals den admiral zong:
-and the good times they re talking about, they have not even yet begun!-

Kga je missen hier meid!!!!

het leven is altijd goed als je in een hangmat ligt...

Oh ja, ik heb hier weer geweldige dagen achter de rug, lekker druk, met aangenaam gezelschap, dus ikke content. We zijn nu in Lapaz om efkes te bekomen, om onze jozef weer efkes binnen te doen (tzal 1 van de laatste keren zijn...) , om af te spreken met mensen die we daarvoor al hadden ontmoet (das leuk, voelt echt een beetje aan als thuiskomen als je al zoveel mensen kent in een stad :) ). En dus eindelijk ook tijd om nog eens deftig wat mailtjes te sturen en te beantwoorden, enmn blog bij te vullen. Kmoet zeggen, de motivatie om deze blog bij te houden zakt zo wa, maar deze verhalen kan ik jullie echt niet laten missen:

We zijn net naar de jungle geweest, dus lekker warm, heerlijk chillen in de hangmat, effe wennen aan de tropische temperaturen. Dan 3 dagen in de pampas, wat eigenlik betekent 3 dagen leven in een paalwoning en dan met het bootje erop uit om anacondas, capibara's, papegaaien en roze dolfijnen te gaan zoeken. Met die dolfijnen hebben we dan ook gezwommen, wat echter minder spectaculair was dan het lijkt :) en de volgende dag zijn we gaan vissen naar piranhas :) echt grappig allemaal! En omdat we er nog niet genoeg van hadden besloten we met de boot terug te gaan naar het plekje waar onze auto stond, maar op die boot bleek helemaal geen dak te zijn (was zo viavia geregeld, niet via een touroperator ofzo, dus we waren echt gewoon enkelen onder de mensen die die boot moesten nemen omdat ze in zo'n piepklein huisje woonden midden in de jungle), en het blijft hier nog steeds regenseizoen, dus dat waren 2 natte dagen :) wat het eerlijk gezegd toch iets minder aangenaam maakte... blijkt ook dat we op de boot zaten met 4 kerels die al een week op en af aan het varen waren, op zoek naar het lijk van de broer van 1 van die mannen (bweurk.. moet echt verschrikkelijk zijn!). Plots zien er ook ene apen , en wij "ooooh! jeej apen!" En zij: "Mata uno, mata uno!" wat dus betekent: dood ene! Plots halen er 2 een gemaan geweer boven. Wij vallen bijna achterover, zaten wij in en boot met stropers? zij zeggen van ni, voor hen is het een goedkope maaltijd... Wij besloten allesinds onze mond te houden als we nog apen zouden zien! Dus werd er een aap afgeknald, maar het lichaampje besloot in de boom te blijven hangen (er zijn nogal veel hoge bomen in de jungle...), dus werd het enkel rijst als avondeten... En dan was het nog niet gedaan hoor! Bleek dat de boot niet zo ver wou gaan als afgesproken, dus taxi's moeten nemen enzo, en dan bleek dat ons geld ver op was en geen enkele bank visa of mastercard wou accepteren (en al onze dollars waren al gewisseld), dus werd het terug liften naar coroica, en huppa, daar vonden we toch wel een ritje mee met een bus vol evangelisten :) HYLARISCH!! ook wel een beetje irritant, want hoewel ze allemaal supervriendelijk waren, begonnen ze ons ook vol overtuiging te bekeren :) en tis ni da ge wegkunt in nen bus eh... en heel de busreis ook gezang en regelmaig kreten als
Christe vive! Christe vive!
Gloria a dios!
Hallelluja!
Las belgicanas, VICTORIA!
Ja da was me de ervaring wel :)
Eindelijk aangekomen in coroico (waar jozef op onsstond te wachten) bleek daar de enige bank zijn visamachientje kapot, wardoor we vanalle touren hebben moeten uithalen om aan geld te geraken, anders zouden we daar nog 4 dagen vastzitten zonder geld... Dus na veel gesmeek bij een hotel waar je met visa kon betalen,wouden die ons tegen een prijsje van 20procenttoch een beetje geld geven... Uiteindelijk dan naar Lapaz gereden met een autotje dat altijd stilvalt als ge ne second geen gas geeft (en dat is niet practisch hoor in de bergen, en al zeker ni in zo'n drukke stad als Lapaz!!), sjanske stond er (tot onze grote verbasing touwens) ons iemand op te wachten en konden we gewoon achter hem aan rijden. Die hebben ook ne mechanieker enzo voor ons geregeld, samen mee gaan eten, mee naar de dokter,die hebben echt al veel tijd in ons gestoken, echt heerlijk hoe tof en vriendelijk de mensen hier kunnen zijn!

Ziezo, dus nu is het even chillen in Lapaz, morgen vertrekken wenaar het Titicacameer samen met vrienden van Judith en daarna reis ik door naar Lima want over 6 dagen komt Tim daar aan! WOEHOEW!!!

En met dit heerlijk vooruitzicht in gedachten kan ik hiermet ne gemane glimlach afsluiten!
Hasta luego!

Twee blondjes

Na hun vertrek uit Santiago, waar Judith en Saïdja twee weken bij ons gelogeerd hebben, vroeg Saïdja me een tekstje voor haar blog te schrijven. Uiteraard wilde ik dat wel doen, maar toch: wat te vertellen? Welke anekdotes eruit te pikken? Hoe in woorden te vatten wat voor sfeer er die twee weken in ons kleine appartementje geheerst heeft, hoe ze ons verblijf hier hebben betoverd met hun aanstekelijk enthousiasme? Hoe te beschrijven, het verweesde gevoel toen die gekke waternimfen weer uit ons leven verdwenen?

Vandaar dat ik dacht: zeg het met muziek! Waar woorden tekort schieten, kan een mooi liedje de perfecte invuller van herinneringen zijn! En ik had geluk: velen onder jullie weten dit wellicht niet, maar er is ooit een erg mooi liedje geschreven over Judith en Saidja. Het betreft hier het nummer “Twee meisjes” door Raymond van het Groenewoud, waarlijk een schitterende Nederlandstalige klassieker! Als ik mij niet vergis, gaat de tekst als volgt:

Twee meisjes op het strand
Ze lezen modebladen
Ze kijken in het rond
Ze dromen van een prins

Twee blondjes in Santiago
Ze zitten bij het zwembad
Ze drinken witte wijn
Ze spelen zeemeermin

Ze schudden met hun haar
En alle mannen kijken
Ze houden van terrasjes
Ze lachen heel wat af

Ze nemen ons op sleeptouw
Voor gekke avonturen
Ze kopen nieuwe kleedjes
Ze huilen bij een film

(instrumental)

Twee blondjes in Santiago
Ze houden van het leven
Ze gaan nu weer hun weg
Een bladzijde slaat om…

Judith en Saïdja, bedankt voor de leuke tijd die we samen gehad hebben, en nog heel veel succes en plezier met het vervolg van jullie reis!!!Vele groetjes uit (het nog steeds behoorlijk warme) Santiago!!


En toen nam ik het weer over: Joepie! Leve gastschrijfsters! Dankje Sien voor dit prachtige berichtje!!!! En nog eens bedankt ook voor de heerlijk leuke weken in Santiago! We hebben er zeker zo hard van genoten als jij!

Als er nog mensen zo'n leuke dingen over ons willen schrijven: u weze zeeer welkom :)
En als er mensen gewoon een berichtje willen sturen, kan dat plots, en wel op dit nummer:
00591/7384.92.25
Laat ze maar komen die smsjes :)

toedloew honeyz!

sneeuw in de woestijn!

het ging als volgt:

'welke kleren moeten we dan juist meenemen?'
'Oh, alles een beetje, snachts is het redelijk koud, dus neem een slaapzak mee! Zie voor de rest dat je water en snacks meeneemt, al de rest van eten is inbegrepen'

Bijgevolg stonden wij de volgende dag aan het reisbureau, met roksjes en sandalen, en bijna een kilo chips en 4 liter wijn in onze zakken, helemaal klaar om op 4-daagse naar Bolivia te trekken!

Ja, ni slim eh! Bolivia ligt op 4000m hoog, waardoor het daar best koud is! ZO koud zelfs, dat het plots begon te sneeuwen... Sjanske dat onze bagage nog ni op het dak was gebonden, zodat we toch nog snel onze lange broek en bergschoenen konden aantrekken.

Dan, de grens over, bagage overladen naar 4x4, in de pick-up, en huppakee, we konden eraan beginnen! Het bleek al snel een goed idee te zijn geweest dit tripje niet met Jozef te doen maar met een georganiseerde tour: wegaanduidingen waren er niet, wegen bomvol stenen, vrieskou... Ons schatje had het simpelweg niet aangekund...

Het werd een prachtige 4-daagse, we zagen schitterende bergen, een meer dat van kleur veranderd als de wind erover waaide, een andere lagune die milkshakeroos was, we plonsten in een warmwaterbron terwijl het sneeuwde, logeerden in een hotel waar alles gemaakt was van zout, lachten en gierden met de rest van de groep, cruisten door woestijnen, spotten lama's, voelden ons lijk alsof we over de zee wandelden in de zoutwoestijn, roken de stank van de geisers als we ertussen wandelden, beslopen flamingo's, aten lamavlees tussen de cactussen, klommen op de rotsen in de woestijn van Dalí... Het was prachtig! Elke keer weer blijven we hier prachtige dingen zien! Ik kan het amper met woorden beschrijven, dus check gewoon weer gauw de fotos (www.picasaweb.google.com/saidja.gielen)!

Ziezo, sebiet nog even gaan zandboarden (ja, we krijgen maar niet genoeg van de woestijn) en morgen vertrekken we dan echt naar Bolivia!

Hasta luego amigos!

Carnaval in de woestijn

Raad eens wat je denkt na een nachtje carnaval vieren in San Pedro de Atacama (uhu, we zijn nog steeds in Chili)?
Ik dacht altijd: 'Waaw, ik wist niet dat er zoveel pluimen in een kont konden'
of 'Waaw, wat een gigantische optocht was dat!'
of ook wel 'Jezusmina, wat een sfeer, wat een muziek, wat een mensenmassa was me dat!'

Maar neen hoor, niets is minder waar! San Pedro is Rio de Janeiro niet, dus bij het wakkerworden denk je alleen: 'Gotverdorie er zit kakkeveel bloem in mn oren en mn ogen en blijkbaar in heel mn bed en op al mn kleren!'
Ja, na wat wijn en een heuse zoektocht naar het Carnaval, bleken er enkel 3 kerels verkleed en had al de rest van het dorp wel een zak meel bij (of kon die ergens bijvullen), want de folklore hier gaat als volgt: neem bloem in de hand en probeer die stiekem in iemand van het andere geslacht zn ogen te gooien. Bovendien waren er buiten ons helemaal geen toeristen én zijn wij 2 blonde meisjes, waardoor wij uiteraard hét mikpunt van de avond werden! MASSA'S bloem hebben we in onze ogen, oren en mond gekregen, maar telkens weer komen ze af met hun zinnetjes als: 'maar je ogen zijn nog steeds heel mooi hoor!' Bende onozelaars :) Afij, ik heb me uiteraard kostelijk geamuseerd (wa bloem smijten in iedereen zn gezicht, van iedereen bier krijgen en dansen op de trommelmuziek, da vind ik wel eej owkeej!), maar hoewel het carnaval tot gisteren doorging, was 1 avondje wel genoeg (mn ogen doen nog steeds pijn).

De volgende dagen wat uitrusten, want gisteren stond ons een heuse uitdaging te wachten: we hadden besloten met de fiets 20 km de woestijn in te trekken, wat een slecht idee! In het begin liep het allemaal goed, het was nog niet te warm, de weg was goed, maar al gauw werd die weg slechter en slechter en met meer zand en moeilijker berijdbaar, maar hoow, we hadden een fijn doel in zicht: 3 lagunes in het midden van de zoutwoestijn waar we in mochten zwemmen, en vooral: in drijven! Dus eens daar aangekomen ontdekken we dat er helemaal niemand was (wat gek is, want San Pedro lijkt enkel te draaien op toeristen, dus je zou verwachten dat elke bezienswaardigheid ook vol toeristen zou zitten), wat we helemaal te gek vonden en dus besloten naakt te gaan zwemmen in de zoutlagunes (dat zijn van die meertjes met evenveel zout als de rode zee, zodat je zowiezo blijft drijven, echt geniaal!). Heerlijk was dat, tot er uiteraard plots wél volk kwam opdagen en wij klungelig zo snel mogelijk onze kleren terug aan trokken :) Allemaal goed en wel, aangenaam, tof, leuk, fijn, maar toen moesten we ook nog terug! En toen was het plots al een heel stuk warmer percies... Pffff, ik vond het maar een gesukkel en heb Judith gezworen dat ik nooit meer op van die kakwegjes wou rijden, en al zeker niet onder de brandende zon, maar ach, zeg nooit nooit zeker :) Mn hoofd ziet er nog steeds bloedrood van, maar tis al beter dan gisteren, toen het nog paarsachtig was... jeuj!

Uiteindelijk fier op onszelf, lekker vroeg gaan slapen, want aangezien we hier in een toeristendorp zijn, moeten we toch een beetje den toerist uithangen eh: vandaag stond de maanvallei en paardrijden op het programma. De maanvallei was mooi, maar buiten de foto's (die zo snel mogelijk volgen), valt daar niet veel over te vertellen.
Het paardrijden daarentegen! Voor mij was het de eerste keer dat ik ging paardrijden (a ja, ik ben allergisch aan paarden...), maar Judith wou het al zo lang doen, dus wou ik wel eens mee proberen. We krijgen van die grappige dingen om onze benen gewikkeld, moeten ons water enzo in zijzakken steken van de paarden (onze rugzak zou lastig zijn voor onze rug, dus mochten we die daar laten) en weg waren we! Huppa, niks moeilijk aan, zo paardrijden, opt gemakske wa rondkijken, praatje maken met de gids, tranquilo! Tot Judith plots in draf begon te gaan en de gids zei: kijk, zo moet ge galopperen, waardoor al onze paarden gewoon WOEF begonnen te rennen! Toeknijpen die benen, want anders was het eerder paardvallen! Beetje enger dan zo opt gemakske, ma wel veel toffer! Na een uurtje of 2 kwamen we aan bij een riviertje, waar we even mochten zwemmen. Kan ni beter denk je: chill, efkes uitrusten, efkes afkoelen, maar plots dachten de paarden: 'AHA! Ze zijn afgeleid, huppa, en wijle weg!'. Uhu, die paarden crossten er gewoon vandoor, ons achterlatend in onze bikini, zonder water en zonnecreme (wat nogal essentieel kan zijn in de woestijn). De gids daar met zn korte beentjes (Chileense mannen zijn over het algemeen vrij klein) achter, en wij nog aan het lachen, want de gids zou de paarden wel vangen, maar neen hoor! Niets bleek minder waar, na 5 minuutjes kwam hij ons vertellen dat hij al ging proberen een auto tegen te houden. Hij had jammer genoeg niet veel rekening gehouden dat wij ergens op een klein wegje waren waar niemand kwam, waardoor we dus gewoon terug naar het dorp stapten. Onderweg nog een klein liftje gekregenm, maar het mocht niet baten, de bleinen en vooral de dorst (en ook wel de verbrandheid) waren al aanwezig!
Achja, ik vond het weer hylarisch, dat dit ons toch weer moest overkomen... de baas van de gids vond dat percies iets minder grappig :) Sjanske dat onze rugzak met onze papieren en geld gewoon nog op de boerderij stond!

Ziezo, we hebben het hier uiteindelijk wel gehdad in CHili, tis goed geweest, morgen vertrekken we naar Bolivia, op naar de grote hoogtes (ik ben al benieuwd wat onze jozef daarvan gaat vinden, een mechanieker zei ons dat we een ajuin in onze luchtfilter moeten steken voor extra zuurstof. Ajuinen genoeg hier, maar we hebben geen sleutel om onze luchtfilter open te doen...), benieuwd ook wat ons daar te wachten staat, we kregen te horen dat het daar overdag wel lekker weer is, maar smachts wel tot -10° afkoelt! We gaan eventueel op zoek naar een projectje, iets van vrijwilligerswerk, waar we misschien zelfs onze jozef gaan achterlaten, we weten het allemaal nog niet goed, tzal er fel van afhangen hoe hij zich gedraagt, maar hoe mooi hij ook is, we beginnen het een beetje beu te worden dat ons ritme iets te veel van hem afhangt... On verra...

Veel zoenen aan iedereen thuis, en veel sterkte aan wie het nodig heeft!

PS: fotos volgen 1 van dees, misschien nog vanavond, als k zin heb tenminste